Yalnızlık zor, etrafınız kalabalıkken yalnız olmak, yalnız hissetmek, gerçekten yalnız olmaktan çok daha zor! “Yalnız kalmak istediğim zamanlar tamam ama isteğim dışında yalnız kalmak çok fazla olmasın hayatımda” tipik dualarımdan biridir, sevmiyorum ben yalnız olmayı. Yaşamımın her kesitinde, sevdiğim herşeyi sevdiğim herkesle paylaşmalıyım, diğer türlüsü üzer, yorar beni…

En büyük şairler, yazarlar ne güzel özetleyivermişler sayfalarca yazsak anlatamayacağımız duyguları; “Yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılsa yalnızlık olmaz…” demiş Özdemir Asaf  “Yanımda kimse olmadığından değil yalnızlığım, yalnız olduğumu söyleyebileceğim kimsem olmadığından yalnızım ben…” demiş Ahmet Altan…

Kendi yalnızlıklarını, duygularını  anlatmak ve yazmak öyle zor gelir ki ve o anlarda okuduğun, dinlediğin birşey öyle sana ait ve sendir ki; o hazır maskeleri takma ihtiyacı duyarsın çıplak yalnızlığının yüzüne… Başkalarına ait yalnızlık şiirleri okursun, garip bir yalnızlık oyununun içinde, hepsine senin yalnızlığın sinmiştir sanki, oysa senin yalnızlığın hepsinden daha öte…

Bazen de bırakırsın tüm kelimeleri, şiirleri, yanağındaki bir damla gözyaşı kadar yalnızsındır işte…

Yalnızlığa dayanırım da,
Bir başınalığa asla!
Yaşamak hoş değil, duvarlara baka baka!
Bir dost göz arayışıyla,
Saat tıkırtısıyla…
Korkmam; geçinip gideriz biz mutlulukla.
Ama;
“Günün aydın, akşamın iyi olsun!”
Diyen biri olmalı.
Bir telefon sesi çalmalı,
Ara sıra da olsa kulağımda.
Yoksa zor değil, hiç zor değil;
Demli çayı bardakta karıştırıp,
Bir başına yudumlamak doyasıya.
Ama “çaya kaç şeker alırsın?”
Diye soran bir ses olmalı ya ara sıra…
CAN YÜCEL