Geçtiğimiz Pazar günü, bir pasta daha çıktı yola. Sevgili Semih’in ağabeyi Melih, eşinin doğum günü için minik bir pasta istedi. “Kalp şeklinde olsun, beyazla kaplansın, üstünde pembe kalpleri olsun, bir de frambuazlı olsun dedi. ”
Cumartesi sipariş verildi, Pazar akşamına yetiştirildi. Nice güzel yılların olsun sevgili Ezgi 🙂
Dün Cumartesi olunca malum, birazcık erken çıkıyorum işten. Sürekli “Hadi çık artık, hiçbir yere uğramadan eve gel!” şeklindeki aralıksız sevgili tacizleri sonucunda, neler olduğuna anlam veremeden uçar gibi eve gittim. Kapıyı açtığımda hayatımın en özel anlarından biri karşıladı beni, kusursuz hazırlanmış bir sürprizin sonunda yaşamın belki de en önemli cümlelerinden biri vardı; “BENİMLE EVLENİR MİSİN?” 🙂 🙂
Tüm ifadelerin karmakarışık durduğu suratımla bakınırken şaşkın şaşkın, neden sonra sevgilim geldi aklıma, başımı çevirdiğimde arkamda durup sürprizini, beni sessizce izleyen adama, sevdiğim o koca yürekli kocaman adama hem gülüp, hem ağlayarak sımsıkı sarılıp verdim yanıtımı; “EVET, EVET, EVET, SONSUZA KADAR, SONSUZLUK KADAR EVET!!!”
Bu sevgililer günü daha bir sevgiliyim yani sizin anlayacağınız, daha bir güzelim, daha bir kadın, daha bir sevdiği adama ait olan… Çok güzel birşey bu, sen çok güzelsin, ben çok güzelim, güzel olmak yetmez, muhteşemiz 🙂 Sağolasın sevgili, çok çok çok yaşa e mi 🙂 🙂 🙂
***Yaza düğün vaaaaaaaarrrr 😉 🙂
Bugünlerde çok yoğun çalıştığından bahsediyorsun, sen konuşurken ellerin, bir yandan ortalığı düzeltmeye çalışıyor alelacele… Bırak kalsın diyorum sana, içimden aslında evinin bu dağınık halini sevdiğimi geçiriyorum… Kitaplığından taşıp, duvar diplerinde kendine yer bulmuş olan, kimbilir senin tarafından kaç kez okunmuş, satırları çizilmiş, belleğinde ya hepsi ya da sadece tek bir kelimesi yer etmiş kitaplarına, sağa sola bıraktığın üzerine belli belirsiz kokunun sindiği kıyafetlerine, dinlerken sadece kendinin duyabileceği bir sesle eşlik ettiğin cdlerine, benim gözümün görebildiği, senin ellerinin değdiği heryere bakarken… Senin bu dağınıklığını seviyorum ben aslında, diye düşünüyorum. Senden bir parça, sana dair her parça sağa sola, heryere dağılmışken, heryerde gözlerimin sana çarpmasını, seni bulmasını seviyorum…
Aklının dağınıklığını seviyorum mesela; o tatlı unutkanlıklarını, yanlış zamanlamalarını, kimi zaman bana, kimi zaman kendine geç kalmalarını… Ellerinin dağınıklığını seviyorum; nereye koyacağını bilemediğin ellerinin, o çocuk telaşında sağa sola değip, her dokunduğu yerde senden bir iz bırakmasını… Gözlerinin dağınıklığı seviyorum sonra; geçmişten bir parça hüzün, şimdiden belirsizlik ve geleceğe dair umut taşıyan gözlerinin bazen bana yakın, bazen çok uzaklarda olmasını… Yüreğinin dağınıklığını seviyorum; yaşadığın o umarsızlığı, o kırılganlığını, sonra tek bir sözle, tek bir sözde yeniden başlamalarını… Saçlarının dağınıklığını seviyorum; o küçücük yüzünün her yanına bulaşmış ışık parçaları gibi gözlerimi kamaştırmasını ve parmaklarımın arasında kaybolmalarını…
Senin bu dağınık hallerini seviyorum ben aslında, biliyor musun? Evinin dağınıklığını, aklının dağınıklığını, saçlarının dağınıklığını, ellerinin, gözlerinin, yüreğinin sonra… Senin bu dağınıklığını seviyorum en çok… Sonra o en masum, en utangaç hallerinle bana, sadece bana olan toplanmalarını…
_Alıntı_
*** Yazı, bir arkadaşımdan mail yoluyla bana ulaşmıştı, kimin yazdığını bulamamıştım. Bugün, yazının sahibi bana ulaştı, duygularıma tercüman olan cümleler bütününden dolayı, bir kez daha teşekkürler sevgili adaşım; Özlem BAKİ… Bir kez daha kalemine, yüreğine sağlık…
Bir kıpırtıdır başlar önce içinde, ince bir su sızıntısı gibi, kaynağından. Yol aldıkça büyür, serpilir, çağlayan olur gün geçtikçe. Belki de bir denize dökülür kimse sahiplenmezse, sessizce. Belli olmaz bu akıntının ne getireceği, yoluna çıkanı boğar bazen, acımasız olur. Bakarsın kardelenler bitmiş yamacında, hayat verir hiç umulmadık bir anda.
Aşk derler adına, anlamsızca…
İki yürek değildir artık atan, bir olmuştur. Farklı olsa da mekan, aynı hayal içindir çırpınışlar. Günler geçmez olur, işlemez zaman. İki yürek birdir ya, dikeni battı mı içinde sürüklendiği hayatın birine, canı acır ötekinin, bilmem hangi şehrin hangi caddesinde. Hele mutluluk konduğu zaman yüzüne, anlam veremez diğeri, kendi dudaklarındaki istemsiz tebessüme. Bir şarkı mırıldanır sadece, sessizce.
Aşk derler adına, sebepsizce…
Hatırlamak değildir onu, bilakis yaşamaktır hayatı her anında onunla. Rüyalarda görmek değildir, rüyanın ta kendisi olmaktır, dönülmeyeceği bilinse de gerçek hayata. Onun gibi, onun için yaşamaktır, damlanın yaşadığı misal okyanusta. Köprü olmaktır amansız uçurumların üstünde, ayaklarının altına. O geçtikten sonra bırakıvermektir kendini boşluğa, fedakarca. Hem ne anlamı var ki bir damlanın okyanusta, anlamı olmadığı gibi köprünün, üzerinden geçeni olmayınca.
Aşk derler adına, pervasızca…
Adını kazımaktır onun, ağaçlara değil, gözbebeklerinin ta içine. Görebilirsin böylece ismini her gün, her gece, uykunda bile. Ya da yıldızlarına yazmaktır şu yaşlı kainatın, görürsün belki ismini her daim, varana kadar kıyamete. Katılırsın ışığa doğru uçuşan kelebeklere veya uçarsın yıldızlara doğru, ulaşmak için onun ismine. Ama kelebekler döner, döner ve can verirler nihayetinde, sonlarını bildikleri halde. Sen de biliyorsun sonunu, hazır mısın, katlanabilir misin çok sevsen bile?
Aşk derler adına, kabul edilmese bile…
Buzdağları gibi yaşarsın hayatı artık. Görünen kısmı değildir tamamı, fırtınalar kopuyordur içinde hiç kimse bilmese de. Saklarsın gözlerindeki yaşları geceler boyu, bir dehliz misali, yastığına düşse de. Lezzet vermez artık eski tatlar sana, bir sıkımlık canı kalmıştır hayatın, gözlerin göğe bakmaz artık, yolları ezberler, bir de bir türkü, ‘O’nun ismine.
Aşk derler adına, kabul edilmişçesine…
Seni hatırladıkta başım göğe ermişçesine ya da asansör boşluğuna düşmüşçesine ürperiyor yüreğim… Ömrü saatlere sıkışmış bir kelebek telaşıyla, o hüzünden bu neşeye konup kalkıyor gün boyu nedensiz… Ve her konduğunda diğerini iple çekiyorum bu hislerin…
Seninleyken pervaneleşen yelkovanlar, sensiz mıhlanıp kalıyor yerine, bir akrep kadar hain… İşte, yolda, yatakta içim içime sığmıyor…
Senden söz edilince yüzüm, benden habersiz, mis kokulu bir ekmek dilimi gibi kızarıyor, mahcup somurtuyor veya muzip sırıtıyor ve sen, her durduğum yerde duruyor, her baktığım yerden bana bakıyor, ben keyiflendikçe gülüp, hüzünlendikçe ağlıyorsun…
Dünyanın en güzel yeri senin yaşadığın yer, en güzel kokusu bedenindeki ter, en dayanılmaz duygusu gözlerindeki keder… Hayat seninle güzel ve sensiz müptezel…
Bir anlık ayrılık, bir ömür gibi geliyor ve sen gider gitmez özlem saç diplerimden çekiştirip beynimi acıtıyor…
İştahım kapanıyor, iştahım açılıyor, iştahım şaşırıyor… İştahım, hasret acısında bile karşı konulmaz bir tat buluyor…
Elim telefonda yaşıyor, parmağımla ha bire seni tuşluyor, dara düştüğümde kapıyı çalanın sen olduğunu adım gibi biliyorum…
Mütemadi bir sarhoşluk halinde, her çalan telefona sen diye atlıyor, vitrindeki her giysiyi sana yakıştırıyor, konuşan birini dinlerken “keşke o anlatsa” diye iç geçiriyorum…
Kokun burnumdan, yüzün gözümden, sesin kulağımdan, tenin aklımdan silinmiyor bir türlü…
Özlemi, sol mememin altında, tek nüsha bir yasak yayın gibi taşıyorum gün boyu… Hem kimseler duymasın, hem cümlealem bilsin istiyorum…
Sensiz geceler ıssız, sokaklar öksüz… Ayrılık ölüme, vuslat sehere denk…
Gamze gamze tebessüm de, alev alev öfke de senin için…
Bunca tavır, onca sabır ve nihayetsiz kahır hep senin yüzü suyun hürmetine…
Uğruna ödenmeyecek bedel, gidilmeyecek yol, vazgeçilmeyecek konfor yok…
Dışarıda yer yerinden oynuyor ve “içeri”de bu beni zerrece ilgilendirmiyor…
Nedensiz küsüyor, sebepsiz affediyorum ve bütün bu hallerime ben bile akıl erdiremiyorum…Gece yarısı kadim bir dost gibi kucaklayan tanıdık bir şarkı, bütün acı sözleri unutturmaya yetiyor…
Senden her gidişimde ayaklarım “geri dön!” diye yalpalıyor ve ben, kendime rağmen dönüyorum sınırsız, sabırsız, doyumsuz bir tutkuyla…
Adı yok, yolu yok, dilini, tarifini bilmiyorum!
Sadece,
SeNi SeViYoRuM…
Can Dündar’dan ‘Değiştirilmiş Alıntı’ 🙂
Arama
Özlem Pehlivan
12 Ocak doğumlu, sevimli bir oğlak burcu kadını...
Okumayı çok seviyor. Günde 50-100 sayfa okumadan rahat edemiyor. Başucunda en az 3-4 kitap var. Okumayı sevdiği kadar yazmayı da seviyor, değer verdiği ve yüzünü güldürebilen herkese sürekli yazıyor...
Facebook Sayfası
Kategoriler
- Blog 89
- Boutique Cakes 36
- Recipes 135
- Atıştırma 68
- Balık 5
- Börek 12
- Çorba 2
- Et & Tavuk 20
- Hamur İşi 25
- İçecek 1
- Kahvaltı 27
- Kek & Kurabiye 17
- Kısa Kısa & Püf 1
- Makarna & Pilav 9
- Reçel & Turşu & Zeytin & Sos 10
- Salata & Meze 20
- Sebze 19
- Tatlı 25
- Yöresel & Dönemsel 12
- Zeytinyağlı 10
English 
Turkish